Suche igłowanie
Suche igłowanie (dry needling, igłoterapia sucha) to jedna z technik fizjoterapeutycznych, którą od kilku lat stosujemy w gabinecie CUD. Bezbolesna igłoterapia jest jednym z narzędzi stosowanych w rehabilitacji oraz leczeniu bólu układu mięśniowo-powięziowego (MPS).
Przebieg zabiegu suchego igłowania
Pacjent zgłasza się do nas z nadwrażliwymi miejscami, będącymi efektem nadmiernie napiętych pasm mięśni szkieletowych. Generują one bolesne odczucia podczas ucisku, ich rozciągania, bądź nadmiernego skurczu tkanek.
Cechą charakterystyczną jest to, że taki dotkliwy ból pojawia się najczęściej w miejscu dość odległym – zdecydowanie innym niż to, na które subiektywnie wskazuje pacjent, jako źródło oraz przyczynę bólu.
Zabieg igłowania poprzedzony jest przeprowadzeniem dokładnego wywiadu na temat występujących dolegliwości. Terapeuta dokonuje również badania palpacyjnego, aby dokładnie odnaleźć prawdziwą przyczynę bólu. Przeprowadza się bardzo często u sportowców i osób z podobnymi objawami.
Suche igłowanie oraz akupunktura
Podobieństwa i różnice
Suche igłowanie często kojarzy się pacjentom z akupunkturą, ponieważ podczas zabiegu używa się igły. Podczas zabiegu suchego igłowania nie wstrzykuje się obecnie żadnych płynów, a tym samym nie wykorzystuje się igieł iniekcyjnych, które przecinały boleśnie skórę.
Podczas igłowania stosowane są bardzo cienkie igły, zazwyczaj akupunkturowe, które powodują praktyczną bezbolesność zabiegu. Związane jest to z ich inną średnicą, budową, długością, a także materiałem, z którego zostały wykonane, co pozwala im wślizgnąć się pod skórę.
Igłoterapia służy do wyeliminowania ognisk bólu, które pojawiają się w tzw. punktach spustowych, znajdujących się w strukturach napiętych pasm mięśni, czyli podwięziach.
Punkty spustowe w igłoterapii
Punkty spustowe w suchym igłowaniu to zupełnie odmienne punkty, niż meridiany wykorzystywane w akupunkturze. Nazwa zabiegu wynika z tego, że podczas wprowadzania igieł nie są wstrzykiwane żadne medykamenty, które dawniej stosowano w igłowaniu iniekcyjnym.
Tego istotnego odkrycia dokonał Karel Lewita w 1979 roku. Zauważył, że już samo wprowadzenie igły w bolący punkt spustowy daje efekt znieczulający oraz powoduje szybsze gojenie się danego obszaru ciała. Efekty zdrowotne nakłucia były o wiele większe, niż te wywołane przez działanie wstrzykiwanego środka znieczulającego bądź leczniczego.
Przykładowe wskazania dla suchego igłowania:
- Problemy z funkcjonowanim narządów wewnętrznych
- Bóle pasma biodrowo-piszczelowego (ITBS),
- Zwiększenie zakresu ruchu obręczy barkowej (np. dla triatlonistów stosujących wąskie aerodynamiczne ustawienie kierownicy typu Lemond),
- Stany zapalne nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej (łokieć golfisty, łokieć tenisisty, łokieć kierowcy, itp.),
- Napięcie karku, pleców, barków (bóle przeciążeniowe lub powypadkowe),
- Bóle napięciowe głowy; migreny,
- Bóle kończyn górnych, związane z np. cierpnięciem lub drętwieniem dłoni;
- Bóle lędźwiowe i pośladkowe,
- Bóle kolan oraz zwyrodnieniowe,
- Bóle przedniego przedziału piszczeli (shin splits).